Month: May 2014

நான் அன்பரசன். வயது இருபத்தி எட்டு. புதுக்கோட்டை அருகில் உள்ள ஒரு பள்ளியில் ஆசிரியராக பணியாற்றுகிறேன். கல்யாணம் ஆகி ஒரு பையன் இருக்கிறான். மனைவி இரண்டாவது குழந்தை பிறப்புக்காக அவள் அப்பா வீட்டுக்கு திண்டுக்கல் போய் இருக்கிறாள். தினமும் சாமான் போட்டே பழகிப்போன எனக்கு அவள் இல்லாததால், ஒவ்வொரு நாளும் யுகமாக போய் கொண்டு இருக்கிறது. இப்போது பள்ளியில் கோடை விடுமுறை . இருப்பினும் கொஞ்சம் வேலை இருப்பதால் நான் மட்டும் தனியாக இருக்கிறேன். எங்கள் சொந்த ஊர் தேனி பக்கத்தில் இருக்கும் ஒரு சிறு கிராமம். வருடா வருடம் சித்திரை மாதம் அம்மன் கோவிலில் தீமிதி உத்சவம் நடக்கும் . என் சித்தப்பா எப்போதும் போல இந்த வருடமும் தீமிதிக்கு கூப்பிட்டு இருந்தார்.நான் திண்டுக்கல் போய் என் மனைவி குழந்தை பார்த்துவிட்டு தேனி வந்தேன். மாமனார் வீட்டில் சந்தர்ப்பம் சரி இல்லை., அதனால் சாமான் போட முடியவில்லை. அந்த வருத்

மோகன் இருபது வயது இளைஞன். மருத்துவக் கல்லுரியில் அந்த வருடம் தான் இறுதியாண்டு படித்துக் காண்டு இருந்தான். மருத்துவக் கல்லுரிக்கே உரிய முறையில் அவனதுபாது அறிவும் அனுபவங்களும் வாழ்க்கையின் ரகசியங்களை அவனுக்குப் புகட்டியருந்தன. அவனுடைய முறுக்கேறிய இளமைத்துடிப்பும் வாலிபத்தின் வனப்பும் காணும் பண்களைக் கவரும். பேச்சில் இருந்த வசீகரம் எவரையும் மயக்கும். தனது பெற்றோர்களின் ஒரே மகனாகிய அவனுக்கு சல்லம் காடுத்து வளர்த்திருந்தபடியால் தன்னம்பிக்கையும் கம்பீரமும் மிக்கவனாக திகழ்ந்தான்.மோகனின் பற்றோர் சல்வம் மிக்கவர்கள். தந்தை தொழில் சம்பந்தமாக எப்போதும் அலைந்து காண்டே இருப்பார். தாய் லேடீஸ் க்ளப் போன்ற விவகாரங்களில் படு பிஸியாக இருப்பாள். மோகன் சன்னையில் ஹாஸ்டலில் இருந்து படித்து முடித்து விட்டு மதுரையில் தன் வீட்டில் வந்து இருக்கும்போது மிகவும் போரடிக்கும். தனிமையில் மிகவும் வாடுவான். நண்ப